Ingrid op Reis

White water rafting in de Neil, gorilla tracking in Bwindi, 30-urige busritten van Kenia naar Uganda, kanotochten in het donker met magisch plankton, met een speedboot naar een tropisch eiland, van hectisch Kenia via 5 andere landen naar heel stil Namibië, vis vangen en bakken op Diani beach, van alleen naar samen naar weer alleen. Matende leeuwen in Ngorogoro, en dan ook nog eens eye to eye met zo’n prachtig beest, zwemmen met dolfijnen op het tropische Zanzibar, paardrijden in bounty Malawi, (droge) Victoria Falls in Modern Zambia, skydiving boven de Namib desert, duiken in het mooiste coral reef van Afrika, een quadtour met knalgroene kameleons in een rainforest op Madagaskar.. Ik ben een verwend nest:)

Ik ben hier nu een paar maanden en de reden dat ik hiernaar toe ben gekomen is omdat ik (een jaar geleden) vond dat ik dit nodig had en optimaal van de vrijheid wou genieten. Ik zat nergens ‘aan vast’, geen relatie, geen echte verplichtingen, geen baan waar ik mezelf nog jaren in kwijt kon. Dus hoppa, gaan! Nu is er enorm veel veranderd in het afgelopen jaar. Vriendschappen zijn hechter geworden, ben dichter bij mezelf gekomen, nieuwe mensen leren kennen, mooie ideeën gekregen en ik heb waanzinnig lieve mensen om me heen.

Dus deze Afrika-trip was ineens veel lastiger dan ik had verwacht. Want los van het feit dat ik het naar m’n zin heb, wil ik helemaal niet gebeld worden door een vriendin die vertelt dat ze verliefd is.. Ik wil dat ze me belt en zegt dat ze onderweg is met een fles wijn en fantastisch nieuws. Ik wil niet een huilende vriendin zien op Skype omdat het leven even kut is, ik wil naast haar in bed liggen, samen huilen en vuur maken. Ik wil mijn neefjes en nichtje niet zien rondrennen op een beeldscherm.. Ik wil met ze spelen en zorgen dat mijn familie weer opnieuw moet beginnen met opvoeden. Ik wil niet dat mijn gezin in alle staten is als ik 24 uur offline ben (al was dat wel super schattig), en ze dan gerust moet stellen met een appje. Ik wil niet zeggen dat ik een klein auto ongeluk heb gehad terwijl ik, met een engeltje, ondersteboven in mijn gordel heb gehangen (zo’n moment dat je als je 27-jarige nog steeds really in need bent of your mommy). En naast het feit dat ik tijdens deze reis ben gaan beseffen hoeveel waarde ik hecht aan de mensen om me heen, heb ik ook veel pech gehad. Misschien Afrikaanse pech, misschien Ingrid pech, misschien just another day in Africa, maar bovenal een reden om thuis te missen. Veiligheid is zoveel waard.

Het laatste jaar heb ik steeds gezegd dat ik niet weet waar ik eindig, waar ik ga wonen en leven. Na deze reis weet ik 1 ding. Als jullie nergens heen gaan, doe ik dat ook niet. Want het is gewoon echt allemaal een stuk minder leuk als ik jullie niet om me heen heb.

Ik ben weer thuis en wat was het genieten. Bedankt dat jullie er waren! Fijne feestdagen allemaal:)

*X

Na de mooie, droge, Victoria Falls en de nog mooiere lion encounter in Zambia, ben ik door gegaan naar Namibië. Hun national park Etosha is zo groot als Nederland, maar Noord-Holland telt meer inwoners dan heel Namibië. Namibië is, zoals ook aangegeven door Tanzanianen, Kenianen en Zambianen, ‘geen echt Afrika meer’. En ik kan dit volledig beamen nadat ik het oosten en een beetje van het noorden heb gezien.

Toen ik in Windhoek aankwam viel me direct op dat er veel blanke mensen zijn, het is eigenlijk gewoon ‘klein Kaapstad’.. Mooi, even een break van het zwaaien, blauwe plekken en de openvallende monden als je langsloopt;). Wat wel direct heel typisch is, is dat mensen op een andere manier bezig zijn met het feit dat er blanke en donkere mensen zijn en samenleven. Niet door iedereen, maar er is geen andere plek op aarde waar ik ben geweest, waar de discriminatie zo voelbaar aanwezig is als hier in dit stukje Afrika.

Ik draai de kraan open, pak een wijntje, leg chocola klaar en dan staat er ineens een Amerikaanse-Trump-stemmende-donkere-vrouw aan mijn deur. Kak, het bad moet wachten. Ze zocht de eigenaresse van het hostel. Ze had net een auto-ongeluk gehad dus had ik wat medelijden (been there..), dus ze ging direct op de praatstoel zitten en ik liet haar even gaan. Jeetje, dit had ik echt niet moeten doen, ze zocht toch iemand anders om mee te praten?! Ze stond constant naar zichzelf te kijken in het raam en praatte eigenlijk vooral tegen zichzelf. Ik hield alleen de deur open, zodat ze kon blijven doen wat ze deed. Natuurlijk heb ik wel iets naar haar staan luisteren en na wat afgedwaald te zijn in mijn eigen gedachten, hoorde ik ineens ‘Nuke them, nuke them all’. What the fuck? Dus ik vroeg heel voorzichtig of ze even terug wou spoelen en opnieuw wou vertellen wie en vooral waarom ze diegene zo graag wou ‘nuken’. En daar ging ze, vol emotie en overtuiging dat de Afrikanen het niet zonder de Amerikanen kunnen. Donkere Afrikanen kunnen niets, willen niets en doen niets. Blanke Afrikanen zijn racistisch en betuttelen de donkere Afrikanen.. Zo kan ik nog even doorgaan, maar ze had twee oplossingen: of laten verhongeren, of een nucleaire bom op het hele continent. Ik ben niet vies van een beetje actie, maar heeft ze het nu echt over een bom gooien? Ik dacht meer aan onderwijs verbeteren, kennis delen, kookles geven, toerisme stimuleren.. Maar jeetje, wie ben ik toch? Uiteindelijk vroeg ze welke oplossing ik zou kiezen voor Afrika. Uhm ik mag dus kiezen tussen laten verhongeren en een nucleaire bom, ze geeft me nog al een flinke keus, niet? Ik kies ervoor om de deur dicht te doen, mijn bad is wel vol nu. Vond ze niet leuk.

Niet alleen Amerikanen doen het.. Ook de Afrikanen zelf. Ik heb een middag op een boerderij gekeken (en heel iets gedaan), ja echt, net na mijn French manicure. Toen ik, door de blanke baas, werd uitgenodigd om na het werk een drankje te doen, stond Johannes naast mij. Johannes is een donkere jongen, mijn leeftijd, die al jaren op de boerderij werkt. Ik vroeg of hij ook mee kwam naar de borrel en direct werd ik door alle blanke collega’s aangekeken alsof mijn haar in de fik stond. Monden vielen open, ogen werden groot, bij sommige kwam er ook wat rook uit de oren. Uhm, ik ben inmiddels gewend dat ik soms wat mensen afschrik met mijn gedrag, maar dit was best heftig. Ik was verstijft en had echt geen woorden voor dat moment en het gevoel dat ik kreeg van die mensen. Johannes keek me lief aan en zei dat hij niet bij de borrel kan zijn omdat hij met zijn vrienden heeft afgesproken. Ik ben blij dat hij iets zei, mijn woorden waren minder mooi.

Toen ik na het skydiven (wauw!), terug in Windhoek kwam, waren alle hostels vol. Bij mijn laatste hoop, Cameleon, vertelde ze me precies hetzelfde. Balen, want nu moest ik ver boven mijn budget in een luxe hotel gaan zitten (dit klinkt helemaal niet zo erg, maar ik moet nog even;)). Twee Duitsers stonden achter me en een van hen zei, na het zien van mijn reactie, dat zij een extra bed in hun kamer hebben en dat ik er best bij kan. Een stapelbed en een kingsize.. Ha ha.. Lady’s first, right? Deze twee jongens waren de afgelopen dagen mijn beste vrienden, mijn oren en ogen. In een paar dagen zie je alle emoties, mooie kanten, minder mooie kanten en alles mag.
Geen rol, geen aanzien, geen Mzungu, geen blanke, geen functie, gewoon jij zoals je bent.

Aangekomen in Tana, overmorgen lig ik op Île Sainte Marie, Madagaskar.. Say what?! Yes, the backpack prinsess is in freaking paradise!

Mijn reis zou mijn reis niet zijn als de Victoria falls gewoon zo mooi zouden zijn als Google zegt of zoals ze altijd zijn. In plaats daarvan staat het droog. Ga je helemaal naar Zambia voor de Victoria waterfalls.. Organiseer je ook nog een solo slide.. Oke, oke..ik mag nog steeds mijn eigen partner kiezen en ik word niet verkocht voor een paar koeien.

Een heerlijk hostel gevonden. Jollyboys in Livingstone. Werkelijk een plek waar je even tot rust kan komen. Er is een zwembad, avondeten is gratis (en zelfs best lekker), het is veilig (achtervolgers worden zwaar gestraft), je kunt er heerlijk in een lounge liggen, er kunnen trips georganiseerd worden, er is Wifi dus ik kan weer even bijkletsen en er zijn andere Backpackers. 3 nachtjes rust! Dus wat doe je als er geen gevaar dreigt.. Ja, dan zoek je het toch gewoon op? Na de lion porn in Tanzania, wil ik zo’n gruwelijk mooi beest eens van dichtbij bekijken.. En jullie hebben de foto gezien, het was zó leuk!

Na het toch wat heftige Malawi, kom ik hier wel echt in een moderne wereld. Er zijn werkende verkeerslichten, grasmaaiers, BMW’s, mensen stinken minder (nog wel ruimte voor verbetering), gebouwen van steen, echte winkels, shoppingmalls, stoelen met kussens, water uit de kraan, warme douches, bedden waar je gewoon als 27 jarige vrouw uitkomt.. Ik kan weer rustig wennen aan de wereld die ik ken;)

Ondanks het dus een stuk moderner is dan de voorgaande landen, blijft het wel Afrika. In de bus van Lusaka naar Livingstone zat ik naast een vrouw. Ze ging voor een training (soort van) ‘geweldloze communicatie’ naar Livingstone. He, mijn vakgebied! Nadat we wat kennis hebben gedeeld, vertelde ze over haar onderzoek naar de bekendheid van aids/hiv in Zambia, Zimbabwe en Botswana. Ze vroeg me hoe de ceremonie voor Nederlandse meisjes er uit ziet. Mijn eerste vraag was uiteraard over welke ceremonie ze het had en hoe dat er hier uitzag. Het blijkt dat meisjes rond de 13 jaar, wanneer ze lichamelijk volwassen zijn(?), een ceremonie krijgen waarin wordt uitgelegd hoe ze een man moeten pleasen. Oke, stop, 13 jaar?! Een man pleasen?! Laat ze buitenspelen joh..

Ik heb verteld dat deze ‘ceremonie’ plaatsvind aan de keukentafel met een kopje thee en een koekje.. Dan verteld moeder dat je ergens een keer ongesteld gaat worden, of bent geworden, en dat dat vooral niet betekend dat je seks gaat hebben, maar dat je een vrouw bent en dat je niet dood bloed. Als de vader erbij is zal hij ongemakkelijk ijsberend door de keuken lopen en vertellen hoe de afslacht procedure eruit ziet voor je toekomstige vriendje, want een vader ziet die beren al. Hier kon ze dan wel weer om lachen.

Na dit gesprek vond ik het tijd voor iets luchtigs en vroeg ik naar de verkiezingen (ha ha), de beerput ging open. Twee vrouwen die voor ons zaten draaien zich om, de man achter mij hangt in mijn nek en twee mannen aan de andere kant van het gangpad staan ineens naast me. Zal ik een ander onderwerp aansnijden anders? Moa.. Ik moet toch ook die busreis doorkomen.. Samengevat: de president zit vast want hij heeft de verkiezingen, niet eerlijk, gewonnen. Hoezo kan je een president in de gevangenis zetten, maar is het werkelijk onmogelijk om de verkiezingen eerlijk te laten verlopen?

Soms is het zo moeilijk om te relativeren. En tuurlijk, elke belevenis is er een en steeds als ik het vertel aan mensen, of samen terugdenk, dan kan ik er meestal om lachen. Maar ze praten hier over onderwerpen zoals vrouwenbesnijdenis, uithuwelijken en onderdanigheid alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En voor hun is dat ook zo.. Maar steeds als ik zo’n verhaal hoor dan trekken al mijn spieren samen en krijg ik buikpijn.

Dan zit je ineens weer in een bus van Livingstone naar Windhoek, en dat terwijl ik mezelf heb beloofd dat ik niet meer langer dan 10 uur in een bus ga zitten, en ques what.. Ik mag er niet in omdat ik niet heb geroken dat ik naar een tentje moest lopen, 2km van het terrein, om me te laten checken op ebola. En dan stuur je er een Italiaan op af, die zwaait wat italiaans-overdreven met zijn armen, geeft de Afrikaan wat geld, en hop.. Ook ik mag door. Wat nou als ik het virus draag? Niemand die er überhaupt over na denkt.

Beetje bij beetje lijkt het er sterk op dat het op dit continent heel normaal is om regels te volgen en te breken, ongeacht de oorzaak, reden, motief, argument of noodzaak. Speedlimit geldt hier alleen als de politie het ziet, ebola check is alleen als het uitkomt en als je geld toeschuift mag je ook met ebola gewoon de grens over, meisjes pleasen de man vanaf hun dertiende levensjaar, maar he, ze gaan wel naar school en leren daar hoe ze succesvol en onafhankelijk kunnen zijn.

This is Africa – een continent in ontwikkeling en dan gaat het ook nog eens in het bekende Afrikaanse tempo.. De Afrikanen? Zij wachten rustig tot alles goed komt..

Kenia, Uganda, Tanzania, Zanzibar.. Droog, groen, dor, bounty.. En dan ineens heb je Malawi. En hoe bizar dit ook klinkt, maar dit land heeft het allemaal. En niet alleen omdat de natuur waanzinnig is, maar de mensen..

In alle voorgaande landen voelde ik me af en toe bijna een royalty (Guus, dit is echt wat voor jou!), want je moet blijven zwaaien in de auto, iedereen wil je aandacht, het liefst je geld. Maar hier.. Je hoeft niet eens te zwaaien, want elke blik laat ze blozen. Ze zijn zo onwijs blij dat je er bent, niet alleen om je geld, maar jouw aanwezigheid. Ze vragen niet om geld, maar om je hand en je naam. Malawi is een van de armste landen en staat hierin ook ver boven Kenia, Uganda en Tanzania. Ik dacht dat de mensen wanhopig werden door armoe, wat heeft dit land en deze mensen dan wat die andere niet hebben?

Mijn taxi brengt mij van noord (de grens) naar Mzuzu, Lilongwe, Senga Bay, Manchogi, Zomba en Blantyre. Een hele reis van noord naar zuid.. En wat krijg je dan..

Over de markt struinen zonder dat mensen aan me trekken, Beef stukjes eten uit een boterhamzakje met koeienharen, kampvuur op het strand, je gezicht verbergen als iemand je Nsima aanbiedt, elke weg eerst oriënteren hoeveel checkpoints er zijn zodat je weet hoeveel soda’s je moet hebben voor de agenten, racepaarden zijn Afrikaans (logisch), dus ook net zo traag, in plaats van ‘hebben jullie warm water en wifi?’ Is mijn eerste vraag bij een hostel ‘hebben jullie überhaupt water?’, cadeautjes krijgen van armere jongens dan ik me wil en kan voorstellen, eten met smakkende Afrikanen en naast de Mzungu price, nu ook de non-religious price betalen.. Het is nog steeds Afrika, maar net wat anders.

Ik schrik er zelf van.. Ik ben niet belaagd, verongelukt of bedrogen! Waar is die vlag?!

Veel mensen praten over confrontatie en kippenvel als ik het heb over Kenia of Uganda. Dan ben je nog niet in Malawi geweest. Hartverscheurend hoe weinig ze hebben. Hartverwarmend hoe ze roeien met de riemen die ze hebben. Er is geen water (je kan echt draaien wat je wilt), er is amper eten, ze zijn afhankelijk van mais, als het regent zie je letterlijk huisjes instorten en hulp is er niet meer van buitenaf, want al het geld wat via organisaties binnenkwam, eindigde in de broekzak van de regering. En dan staat daar ineens een bord.. ‘We are building Malawi a Kwacha at a time’..

Net een kampvuur gehad aan Lake Malawi. Toen ik naderhand de man wat geld wou geven voor het hout en zijn tijd, weigerde hij, ‘I only want you to remember Malawi’. Geen geld, geen eten, geen water..

Nog steeds reis ik alleen. Ik kom zo hier en daar wat mensen tegen. Mzungu’s, maar ook Afrikanen die even blijven plakken. Het begint af en toe wat alleen te worden, niet omdat ik zo vaak alleen ben, maar dit land is zo waanzinnig dat ik bij elke ‘wow’ het wil vertellen aan een van jullie.

Maar dan wordt je wakker aan Lake Malawi. Je hoort en ruikt het water, de zon schijnt, de bergsilhouetten aan de overkant zijn mooier dan welk schilderij dan ook. Op een afstand zie je bootjes, de vissers. De vrouwen doen de was in het meer, de kinderen spelen in het water.

Zei ik net dat ik jullie mis?

Wauw wauw wauw.. Die leeuwen! Ik ben nog steeds onder de indruk van de lion porn in Ngorongoro. Kort en krachtig, maar ik zou mezelf niet zijn als dit alleen voor de leeuwen een hoogtepuntje was.

Heerlijke safari, met uiteraard weer een klapband en de halve groep had een voedselvergiftiging, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben alle dieren gezien, sommige kotsend en sommige tijdens het verwisselen van een band.. Maar we kunnen weer wat afvinken;)

Voordat ik in Ngorongoro was, had ik een hele spannende trip van Bwindi (Uganda) naar Bukobe (Tanzania).. Volgens het boekje (ik geef de moed niet op) zou het vier uur moeten zijn met de bus, maar we kwamen 7 uur later pas aan in Musaka. Die gast stopte op elke hoek om zijn boodschappen te doen..

Mij was verteld dat de kosten voor een Matatu van Masaka naar Mutukula ongeveer 10.000 shilling moet zijn (dit checken is een standaard activiteit geworden), maar voor minder dan 50.000(!) ging deze Ugandese het niet doen, en dat was dan de special Mzungu price.. Uhu.. Een maand geleden zou ik wegduiken en akkoord gaan, maar ik was moe en chagrijnig en ik ben het zo zat om steeds opgelicht te worden, dus ik keek hem aan met een blik ‘als je nu doorgaat moet ik je echt vermoorden’.. Met pijn, moeite en een hoop Swahilisch gemompel.. Ik mocht blijven zitten.. Dit was oprecht zo’n mister Bean stukje.. Ik was super blij dat ik m’n zin had gekregen en vervolgens zat ik als vee opgevouwen in een auto met 10 andere mensen.. Zien jullie het, de trots en de teleurstelling;)

Eenmaal in Mutukula, de grensovergang. Eerst een formulier invullen wat je in Uganda hebt gedaan. Dan paspoort laten zien, formulier inleveren en alles herhalen wat je net hebt ingevuld. Volgende loket: foto’s en vingerafdrukken maken. Volgende loket: krijg je weer een formulier waarop je moet invullen wat je komt doen in Tanzania (ja, als ik Tanzania straks weer verlaat moet het dus weer opnieuw) en dat weer herhalen. Gedoe, maar na drie keer is dit peanuts.

Voordat ik het immigratiekantoor binnenliep, stond er al een bus met ‘Bukobe’ erop, makkelijker kan niet. Ik keek naar de chauffeur, zei ’10 minutes’ (Afrikaanse tijd he) en hij wacht.. Ik ga dit echt een keer proberen in Nederland. Toen ik het kantoor uitliep rende hij op me af en nam m’n tassen over. Het is wel leuk om te zien dat het personeel altijd mijn tas wil pakken en wanneer ze hem dan hebben kijken ze me vol ongeloof aan ‘so heavy, strong woman’.. En elke keer denk ik weer ‘dat valt wel mee, ik draag hem nooit’.

Na een paar honderd meter stappen er meer mensen in, waaronder ook een jongen van zo’n 18 jaar. Hij ziet me zitten en roept van alles in Swahili, maar dat ene woord is te begrijpen ‘Mzungu!’. Hij lacht onschuldig en komt naast me zitten. Iedereen lacht en kijkt me aan. Tja, ik kan wel gokken wat ie zegt, maar echt zeker ben ik niet. Hij heeft nog een half uur naast me zitten springen.

Aangekomen in het hotel, ik wist dat ik laat was dus sowieso wat meer moest betalen dan mijn budget eigenlijk toelaat, maar he.. 1 nachtje.. Een vrouw pakt mijn tassen en loopt voor me uit.. Ik kom mijn kamer binnen.. Een suite! Really?! Ik vraag aan haar of dit wel klopt en later blijkt dat mijn kamer volgeboekt was, dus ze hebben me de enige vrije kamer gegeven.. Man man wat een pech;) Een beetje van m’n apropo zet ik mijn spullen neer en bedenk ik wat ik ga doen.. Warme douche? Jeetje, dat is lang geleden.. Ik doe spontaan een dansje en maak andere vreemde bewegingen omdat alles in mijn lichaam alleen al reageert op de gedachten aan een warme douche. Of ga ik eerst even eten? Zou het zonder zand en vliegjes zijn? Of ga ik eerst op dit kingsize bed liggen? Dan val ik echt instant in slaap. Of ga ik even op het balkon zitten? Een kind in een snoepwinkel….

Natuurlijk gaan er nog steeds dingen mis of zijn dingen extreem vermoeiend, hoe kan het ook anders.. We hadden een klapband op de snelweg, ik had weer eens ruzie met een man (gek, ik wou niet eens met hem wandelen in het donker!) en mensen willen wel heeeel graag naast een Mzungu zitten in de bus (dus ze gaan om de beurt). En dat klinkt heel grappig, maar bedenk even dat ik dus om het uur weer opnieuw hetzelfde praatje moet houden. Het is een beetje als (onvrijwillig) speed daten, alleen dan zonder speed, want het zijn Afrikanen. Heel af en toe kan ik hier om lachen hoor, maar ik kom hier toch voor m’n rust;)

In de bus richting Dar (zou dit de eerste rit zijn zonder pech of een ongeluk?), geniet ik van de chaos op straat. De mensen die naar de bus rennen om hun tomaten en uien te verkopen, de mannen die klanten zoeken voor de matatu’s (alsof hun leven ervan af hangt, en dat is ook zo), kinderen die staan te roddelen en te wijzen en echt denken dat ik niet door heb dat ‘Mzungu’ al 10x is uitgesproken in dat gesprek;) De liefde is er nog!

De titel? Zoek maar op!

Weg uit Kenia, hallo Uganda! Wat een prachtig groen land is dit. Bergen, dorpjes, palmbomen, casaveplanten, koffie- en theeplantages en tussen al die rust en stilte heb je de matatu’s, de Bodo Bodo’s, de kleurrijke markten, de fantastische klederdracht, de schooluniformen en natuurlijk loslopende apen, salamanders, spinnen, reuze mieren, koeien, geiten, schapen en Afrikanen..

Uganda wordt de parel van Afrika genoemd, en ja, ik snap wel waarom. Het is, zeker na het droge en dorre Kenia, een levendige omgeving met waanzinnig veel groen. Ik snap inmiddels ook hoe dat komt: als het regent, dan regent het.

We zijn begonnen, na een busreis van 26 uur, in Kampala. Heerlijke stad en wat een ‘rust’ na het drukke Kenia. Het is nogsteeds een stad, maar he, deze mannen willen niet instant met je trouwen (in de tweede minuut speelt dit wel op hoor) en ze willen je niet de winkel intrekken, maar vragen netjes of je wilt komen kijken. En hoe heerlijk dat ook klinkt, ik merk aan mezelf dat Kenia mij al heeft gevormd. Het heeft, achteraf, zo enorm veel impact gemaakt. In de goede zin, maar helaas ook in de negatieve. Ik ben een stuk assertiever (ja, dat mocht ik nog wel leren), maar toen ik eindelijk op Keniaans niveau was, vertrok ik naar Uganda. Wat doet dat? Deze lieve mensen krijgen een of andere gigantische bitch die niets anders zegt dan ‘Kwenda’, ‘fuck-off’ of simpelweg ‘rot op’. En hoe graag ik ook weer gewoon Ingrid wil zijn, het lijkt nog niet helemaal te lukken;) Heeft ook een voordeel, ik word duidelijk minder lastiggevallen.

Na Kampala zijn we naar Fort Portal gegaan, vooral voor de Grater lakes. Adembenemend. Nadat de pannenkoek van Kate werd gejat door een aap (hi-la-risch), hebben we een wandeling gemaakt, berg op berg af, modderpad op, uitglijden.. en weer de berg op. Dit alles klinkt voor iemand met goede benen al niet fantastisch, kun je nagaan;) Ik ben na 3km gaan zitten en Kate is verder gegaan met onze guide. Eindelijk een moment voor mezelf, hoog op een berg, kijkend over een van de 4 Grater lakes, met alleen mijn muziek, een fles water en mijn eigen gedachten. Een uur genieten!

Toen wij terugkwamen in het hostel bleek de eigenaar mijn telefoon weggegeven te hebben. Ik ben in de afgelopen jaren niet, zichtbaar of hoorbaar, boos geweest.. Jat mijn telefoon, na een paar weken backpacken in Afrika, en je hebt het voor elkaar;) Gelukkig was er een lieve taxi-chauffeur die wist waar mijn telefoon was en heeft hem (na uuuuuren) persoonlijk opgehaald en teruggebracht (en hiervoor heb ik niet eens hoeven te betalen).

We reizen vanuit Fort Portal door naar Murchisson Falls, Jinga en Bwindi: watervallen, national park, white water raften en Gorilla tracking. Met onze eigen Tour-guide zijn we begonnen in Murchisson Falls. We zitten onderuitgezakt in de auto, zeggen geen woord, af en toe een nies van Kate. Puur de laatste weken verwerken en genieten van de veiligheid die we toch al een tijd niet meer zo hebben ervaren. Onze Bosco weet alles, hij regelt alles en weet de weg in Murchisson Falls. Er is nog wat ruimte voor verbetering als we het over zijn rijgedrag gaan hebben, maar misschien is dat wat teveel gevraagd in Afrika. Ondanks dat het absoluut niet mijn idee was om georganiseerd te gaan reizen, ben ik in weken niet zo relaxed geweest. Om 21:00 komen we aan, vier uur later dan gepland. Mij boeit het niet, Kate is gefrustreerd. We komen bij de ingang van het park en natuurlijk.. We zijn te laat, mogen er niet meer in. We zijn al 11 uur onderweg en serieus dit ook nog?! Bosco komt terug en we rijden verder (dus naar binnen) met 10 groene sinaasappels. Ik snap niets van dit continent..

Het national park viel wat tegen. We hebben wat olifanten gezien, paar giraffen, herten, hippo’s.. Veel gereden voor weinig, waar the fuck is the king of the jungle? Na het national park zijn we op de boot gestapt voor een tocht naar de watervallen. De boottocht was echt fantastisch, de watervallen daarentegen… Jammer, maar ach.. Niet getreurd, ik mag mee terug op de boot:) Eenmaal terug aan land was ik Bosco en Kate kwijt, super handig als je in een national park loopt.. In je eentje.. Kom ik dan nu the king of the jungle tegen? Nee, godzijdank:)

En natuurlijk vragen jullie je nu af of ik the king überhaupt heb gezien.. Ik zal het kort houden. We lagen met z’n allen in de berm na een klein ongelukje en daar was ie! Wat een fantastische timing hebben die beesten toch. (In feite heb ik hem niet gezien, ik wist dat ie er was, maar het was donker)

De mensen zijn vervelend (vooral de mannen), Kenia is verrekte duur en super vies, ik mis jullie enorm, het is fucking warm and my legs are killing me. Ik wil naar huis.

Just kidding:)

Al is bijna alles wel echt waar, ik wil nog niet naar huis. De omgeving wordt met de dag mooier, alles kunnen doen zoals ik het wil is geweldig, het eten is echt echt echt goed en de mensen die ik ontmoet zijn heel warm (niet allemaal, maar de meeste wel). Maar zoals Daisy op Skype zei: je mag ook zeggen als het niet helemaal fantastisch, geweldig en heel grappig is.. En ik heb beloofd om dat te doen. Het is ook niet altijd fantastisch. Soms is het heel lastig om te accepteren dat veel Kenianen blanke mensen zien als een $ en je hierdoor nooit weet of iemand oprecht of puur is. En dat de vrijheid en de veiligheid die ik gewend ben toch wel heel uniek is. Hier kan je niet over straat als de zon onder is. Hier kan je no way iemand zomaar vertrouwen, sterker nog, doe het maar gewoon niet. We worden continu lastiggevallen door mensen die wat willen verkopen of mee willen naar Europa. Kinderen worden hier zelfs op school in elkaar geslagen en als je er iets van zegt krijg je ‘nyamaza’ (houd je bek) naar je hoofd gesmeten. Schreeuw ‘mwizi’ en ze verbranden een mens op straat.

Net had ik het er met Kate over. Veel mensen noemen ons dapper dat we in ons eentje naar Afrika zijn gegaan. Wij noemen ons zelf niet meer dapper, just ‘fucking stupid’. Dit geldt overigens alleen voor Kenia, tenminste, dat hopen we;)

Dus ja, het is niet altijd even makkelijk of fantastisch en soms heb ik echt een pleuris hekel aan de mensen hier en wil ik huilen omdat ik ‘mijn mensen’ mis, maar ach, dan ga ik hoelahoepen met Afrikaanse vrouwen (wat een lol hadden zij), of zeg ik tegen Kate dat het helpt om je hele lichaam in te smeren met pindakaas tegen een sunburn (en braaf doen he).. Of springen we savonds in de zee en zien we plankton (wauw).. Dan ineens voelt alles lichter en kunnen we weer relativeren;)

In Mombasa heb ik veel mensen leren kennen in een korte tijd. Indiërs, Litouwers, Afrikanen, Duitsers, Canadezen, Engelsen.. Nederlanders zijn toch altijd overal? Ja, maar serieus niet hier. Heerlijk even zonder, maar soms is het zo lekker om NL te spreken. Los daarvan, heb ik het enorm naar m’n zin gehad in Mombasa. Fort Jesus (lekker toeristisch), ritjes van het vaste land naar Mombasa Island in de matatu’s, tuc-tuc’s of Bodo Bodo’s,
Haller park bezoeken, scholen en weeshuizen bekijken, lolly’s uitdelen en lesgeven, snachts zwemmen in de Indische oceaan en in slaap vallen in de tuin met het uitzicht over een stukje zee en Fort Jesus. ‘S ochtends wakker worden met fucked up voeten door de rotsen, maar we doen gewoon nog een dansje in de zee!

Natuurlijk moet ik verder, want het is geen vakantie;) Ik heb Kate meegenomen, m’n tas ingepakt en ben in een Matatu gestapt richting het noorden: Kilifi. Klein dorpje, aan de zee, helder blauw, witte stranden, cocktails en rust.

Naast het hostel is een groot meer. Hier zijn we (met een fles wijn uiteraard) op de boot gestapt met zonsondergang. Urenlange gesprekken over politiek, democratie in het westen, corruptie, vrouwen die veel te onafhankelijk en niet te handelen zijn;) en na een paar drankjes (als de mannen weg zijn) komen ze echt los en praten ze over ‘white problems’ (waar de blanke mensen zich druk over maken: dingen die echt niet belangrijk zijn), Msichana mholanzi (Nederlandse blanke vrouw) en hun mening daarover, over de shit waar ze in leven en hoe de jonge generatie vecht tegen de tradities van de oudere generatie.
En na zo’n gesprek lijken onze white problems not real problems at all..

Gisteren aangekomen in Watamu. Wat een vreselijke plek. Ik ben in de afgelopen weken niet zoveel lastiggevallen als 1 dag in Watamu. Ze trekken aan mn tas en mijn arm is inmiddels blauw. Ze volgen ons in groepen om ons maar mee te krijgen naar een restaurant of winkel. Wat een drama. Ik heb mijn hoofddoek weer opgedaan en 3 woorden op mijn hand geschreven in Swahili: Kwenda (go away), niache (leave me alone), Hapana (no). ‘Fuck off’ is vandaag ook een standaard uitspraak geworden, want men lijkt alleen dat te begrijpen. Zegt genoeg denk ik;) Toen wij vandaag het hostel in Watamu wouden verlaten waren we opgesloten. Ze wouden extra geld. Door de angst en de schrik begonnen we te lachen. Die gast was niet voor reden vatbaar en toen er ineens 3 gasten stonden heb ik hem toch maar €2 gegeven (for real).

Vandaag direct weer weg gegaan, op naar Malindi en daarna Diani waar ik aan het strand ga liggen in de hoop dat ik snel geen msichana mholanzi meer lijk.

We reizen morgen weer verder via Nairobi naar Jinger (Uganda)! Ja, die stond inderdaad niet op de lijst, maar ach.. Die apen hier zijn zo klein en irritant, geef mij maar een gorilla om mee te knuffelen.

Jeetje wat een zenuwen. Ik was ineens van ‘ik ga op reis en ik ben dapper’ naar ‘what the fuck ga ik doen!?’ gegaan. In 1 moment, alsof ik eindelijk echt besefte wat ik me op de hals had gehaald.

Afscheid nemen viel mee, want ik weet zeker dat ik deze mensen over een tijd weer zie. Super dapper als ik was bij het knuffelen.. janken, janken en janken in het vliegtuig.

Alleen al de reis was een enorm avontuur. In Addis Ababa wou een man instant met me trouwen en liet me niet meer met rust totdat de bewaking kwam helpen; in Nairobi kwam ik de douane niet door aangezien ze geen systeem hebben waarin staat dat ik een visum had; buiten was er verwarring alom dat ik, in mijn eentje, in Afrika was en ook nog eens vrijwillig 2km wou lopen naar mijn terminal (uiteindelijk kwam er een taxichauffeur achter me aan en heeft me een gratis lift gegeven); in Mombasa hebben ze ruzie gemaakt wie mij naar mijn slaapplek mocht brengen en niemand won want ik ben maar weer een stukje gaan lopen;)

Na een aantal kilometers, kwam er weer een taxichauffeur achter me aan en heeft me toch een lift gegeven. Die gast lulde vijf kwartier in een uur (ja echt). Over werk, familie, Afrika, alles. Hij vroeg wat ik kwam doen, waarom (in vredesnaam) alleen, waarom Afrika, waarom nu.. Toen ik aan het vertellen was over mijn project voor Time to help, onderbrak hij me en vertelde hij dat hij een Nederlandse vrouw kent die een aantal scholen heeft in Mombasa. Zij kon mijn hulp wel gebruiken! Ik twijfelde geen seconde en binnen no time had ik Annemarie aan de telefoon. Hup, nieuw projectje. Wat ik ga doen? Geen flauw idee, maar leuk zal het sowieso zijn;) Ik zie haar morgen (vrijdag)!

Eindelijk aangekomen op mijn verblijf….. verblijf? Excuses, ik bedoel Vila. Naast de president welteverstaan 🙂 Heel veel contrasten.. het ene moment lig ik te snorkelen in de Indische oceaan, het andere moment sta ik lolly’s en matrassen uit te delen in een weeshuis, nog een ander moment zit ik aan tafel bij een Turks gezin die me zo vreselijk veel eten geeft dat zelfs de 30 kinderen van het weeshuis het niet op hadden gekregen. Om vervolgens naar ‘huis’ gebracht te worden door je vaste chauffeur die maar net door de bewaking komt van je eigen mansion;) Persoonlijk vind ik het wat heftig, maar ik ben op z’n minst veilig!

Zit ik dit verhaal lekker te typen, hoor ik ineens een idioot schelle schreeuw ‘Iiiiiiingridd!!!’.. Ik spring van mijn bed, ren naar de kamer naast me en zie drie volwassen vrouwen staan. Vrouwen die in de afgelopen week zoveel leed, verdriet en hartverscheurende dingen hebben gezien.. Ik dacht echt dat zij alles aankonden..

Staand op bed, knalrode hoofden, handen in haren, complete chaos en paniek… Een kakkerlak… Hakuna matata, ik kom jullie wel reddden;)